στέφανος μπεκατώρος _ "ελληνικός χειμώνας"

Ελληνικός Χειμώνας

κι ο άξιος εύκολα μένει στ’ όνειρο

κι ο άξιος με γυμνό σώμα πολεμά το επίγειο κράτος

Ν.Δ. ΚΑΡΟΥΖΟΣ

Σήμερα στάχτη ο ουρανός.

Σύννεφα καπνοί του πολέμου

κι εσύ σ’ αυτή την κάμαρη

της κρύας μοναξιάς

έρχεσαι

για ν’ ανοίξεις το παράθυρο

σ’ αυτό τον τόπο που ξεριζώνεται

από τον άνεμο της αδικίας.

Πώς ν’ αντέξεις.

Αιώνων βροχή

ακατάπαυτη από μοχθηρία

και ολιγόνοια γδέρνει τα κόκαλα

του άξιου

μα εκείνος

βλέποντας πάνω

μένει ακόμη

ορθός.

Πώς ν’ αντέξεις.

Στάχτη ο τόπος

παγωμένος ουρανός που διώχνει

τα παιδιά του   Μια θυμωμένη

θάλασσα εκβράζοντας στην αμμουδιά

κουρέλια σκουπίδια σκοινιά

σάπιους καρπούς αδύναμα σανίδια.

[Στέφανος Μπεκατώρος [1947-2006], Οδός Κυδαθηναίων, Πλέθρον, 1991]

Δεν μ' αρέσει -ειδικά ετούτον τον καιρό- να βουλιάζουμε στην απαισιοδοξία. Αλλά διάβασα χτες αυτό το ποίημα του Στέφανου Μπεκατώρου - και, πέρα απ' το ότι το βρήκα καλό ποίημα, μου φάνηκε -τι κοινοτοπία- 'προφητικό', μιάς και γράφτηκε τουλάχιστον είκοσι χρόνια πριν. Θα μου πεις, δεν είναι η πρώτη φορά που 'χειμωνιάζει' στον τόπο μας.

Μα δεν θ' αργήσει κι η άνοιξη: με την σύνταξη των δυνάμεων της 'άλλης', της 'καλής' Ελλάδας.

[φωτ.: π.ι., xii.2011]